Aquí o deixo en texto e da man de A Quenlla.
Un poema, que dá para reflexionar...
Tres véce-la afiei: foi a primeira
cando, ardendo a seara a mailas meses,
segou tantas cacholas de franceses
que non colleran en montós na eira.
Foi a segunda cando, prisioneira
a patria dos teocráticos intreses,
esgazou tras mil loitas e riveses
do poder absoluto a ruín bandeira.
Pola vez derradeira afíoa agora...
—¿E para que, avoeliño? —escrama o neto,
póndose diante del, coa faldra fóra.
—Para que segues ti —repuxo inquieto—
o froito que eu semei, e que xa cora,
—dixo, e sorriu con risa de esquileto.
Ningún comentario:
Publicar un comentario